"Kung wala kang trabaho, maghanap ka ng trabaho. At pag mi trabaho ka naman, ayusin mong pagtatrabaho."
Sa hirap ng buhay ngayon at sa dinaranas na recession ng mundo ukol sa krisis na pampinansiyal, having a decent job is better and a blessing.
Seven months pa lang naman ako dito sa aking pinapasukan ngayon. Yung nature ng trabaho is totally different from my previous one, pero hindi na rin ako newbie sa ganitong "field of expertise", ika nga. BPO. At first, I was a little bit pressured and somehow nadismaya na mi OT every week. Di naman sa ayaw ko mag-OT, pero kung barya-baryang OT lang naman yun, mas trip ko pa umuwi na lang kesa abutin ng rush hour sa EDSA o makipagbalyahan sa loob ng MRT. Naalala ko tuloy yung minsan isang araw mi nakasabay kaming foreigner sa MRT Kamuning station. As in, super blockbuster ang queue ng tao na inip na inip na di makasakay dahil laging puno ang bawat tren. Kulang na lang magmura yung kano. Nung makasakay na kami, standing ovation, pagdating sa Cubao lalo pang na-shock ang pobreng foreigner dahil lalo siyang nasiksik. Mainit na nga sa loob, naghalo pa yung iba't-ibang amoy ng mga kilikili. Wala na siyang nagawa kundi magngising-aso at ibida na lang na ang Hong Kong daw ang may best transit system na nasakyan niya. Sabay iling sa sobrang pagkadismaya sa "shocking experience" nya dito sa MRT ng Pinas.
Mabalik tayo ulit sa trabaho. Nakakapagod. Kasi ganun talaga ang mundo sa corporate world. Binabayaran ka para magtrabaho... just for two months! Paano naman kung nasa estado ka na for months eh nakatunganga ka lang sa opisina? What? Nagbibiro ka ba? Hindi naman. Pero it's been 5 months now na lagi kaming "idle". Walang project? Meron, pakunti-kunti. Dala ba to ng recession? Somehow, oo. Pero the good thing is wala kaming forced leaves. There are days na isa o dalawang oras lang kaming nagku-computer, then yung remaining hours eh idle na. Meron ding days na talagang for 8 hours eh wala talagang ginagawa kundi magsurf na lang sa internet at pasukin lahat ng alam na Web sites. Sad lang at lately restricted na kami gumamit. Pero pwede pa din naman, basta makapal lang ang mukha mo na tumanggap ng memo o tulog yung IT personnel. Pag nakita mong kusang gumagalaw mag-isa yung mouse mo, isa lang ibig sabihin nun. Na-remote ka na ng IT radar. Yari ka! =) Kaya ngayon since ala ng internet, sa pantry na lang kami naglalagi. Lafangan. Pag nasa production area naman, abala kami sa "FINANCE". Kung ano man ibig sabihin nun, sekretong malupit na lang. Basta hindi siya ala Hayden Kho/Katrina scandal. O dili naman kaya tsismisan na lang hanggang sa tumunog ang ring hudyat ng uwian. Isang araw na paganun-ganon lang.
Maswerte ba ako? Siguro sinuswerte lang. Sa labas kasi ng opisina, it's a different world out there. Patayan, "jingle" lang ang pahinga. Yung iba naman mga tambay sa kanto. Taun-taon, mi mga bagong nagsisipagtapos sa kolehiyo sa buong bansa. Malungkot isipin pero ilang administrasyon na ba ang lumipas pero hanggang ngayon, sadyang bigo ang gobyerno sa pagbigay ng trabaho. Kahit saang lugar, merong job fairs pero typical na problema ay yung mismatch ng skills ng isang aplikante sa inaaplayang trabaho. Maging sa mga peryodiko, radyo at TV, balita lagi ang mga local/international job offers at kung anu-anong livelihood training programs. Pero yun nga. Sa likod ng pagpapakahirap ng mga Pilipino, marami pa ring ang nagiging biktima ng illegal recruiters. Yung iba naman kahit ilang buwan pa lang sa ibang bansa ay bumabalik. Kung hindi man nadeport, nagahasa eh malamang isa ng malamig na bangkay. Kapal lang ng gobyerno na minsan naipagmamalaki pa nila ang remittances na naiuuwi ng mga kababayan nating OFWs. Sa halip na ang gobyerno ang magbigay ng trabaho sa mga Pilipino dito sa Pilipinas, ang gobyerno pa ang abala sa "pagbenta" para magsipagtrabaho ang mga ito abroad. Buti kung mi napupuntahang maganda ang mga perang ito. Sabi nga ng mama doon sa political ads ng isa ring aspirante sa pagka-Presidente, "Trabaho kami ng trabaho. Nakaw naman sila ng nakaw!"
Balik tayo sa corporate world, wise nga mga kumpanya eh. Sa nabasa ko, hindi sila magpapasahod sa empleyado kung hindi sila kikita ng doble o mahigit pa sa bawat taong pinapasahod nila. Bawat empleyado ay negosyo. Kaya kung hindi ka na "profitable" sa kanila, sorry na lang. Pero nagtataka naman ako sa 3 dambuhalang kumpanya ng langis dito sa Pinas. Lugi daw sila, pero bakit hanggang ngayon andyan pa rin sila. Ang alam ko pag ang negosyo nalulugi na, the only way out is magsara na lang di ba?
Hay naku! Humahaba na ang usapang ito. Ikaw? Ano bang trabaho mo?
Sa hirap ng buhay ngayon at sa dinaranas na recession ng mundo ukol sa krisis na pampinansiyal, having a decent job is better and a blessing.
Seven months pa lang naman ako dito sa aking pinapasukan ngayon. Yung nature ng trabaho is totally different from my previous one, pero hindi na rin ako newbie sa ganitong "field of expertise", ika nga. BPO. At first, I was a little bit pressured and somehow nadismaya na mi OT every week. Di naman sa ayaw ko mag-OT, pero kung barya-baryang OT lang naman yun, mas trip ko pa umuwi na lang kesa abutin ng rush hour sa EDSA o makipagbalyahan sa loob ng MRT. Naalala ko tuloy yung minsan isang araw mi nakasabay kaming foreigner sa MRT Kamuning station. As in, super blockbuster ang queue ng tao na inip na inip na di makasakay dahil laging puno ang bawat tren. Kulang na lang magmura yung kano. Nung makasakay na kami, standing ovation, pagdating sa Cubao lalo pang na-shock ang pobreng foreigner dahil lalo siyang nasiksik. Mainit na nga sa loob, naghalo pa yung iba't-ibang amoy ng mga kilikili. Wala na siyang nagawa kundi magngising-aso at ibida na lang na ang Hong Kong daw ang may best transit system na nasakyan niya. Sabay iling sa sobrang pagkadismaya sa "shocking experience" nya dito sa MRT ng Pinas.
Mabalik tayo ulit sa trabaho. Nakakapagod. Kasi ganun talaga ang mundo sa corporate world. Binabayaran ka para magtrabaho... just for two months! Paano naman kung nasa estado ka na for months eh nakatunganga ka lang sa opisina? What? Nagbibiro ka ba? Hindi naman. Pero it's been 5 months now na lagi kaming "idle". Walang project? Meron, pakunti-kunti. Dala ba to ng recession? Somehow, oo. Pero the good thing is wala kaming forced leaves. There are days na isa o dalawang oras lang kaming nagku-computer, then yung remaining hours eh idle na. Meron ding days na talagang for 8 hours eh wala talagang ginagawa kundi magsurf na lang sa internet at pasukin lahat ng alam na Web sites. Sad lang at lately restricted na kami gumamit. Pero pwede pa din naman, basta makapal lang ang mukha mo na tumanggap ng memo o tulog yung IT personnel. Pag nakita mong kusang gumagalaw mag-isa yung mouse mo, isa lang ibig sabihin nun. Na-remote ka na ng IT radar. Yari ka! =) Kaya ngayon since ala ng internet, sa pantry na lang kami naglalagi. Lafangan. Pag nasa production area naman, abala kami sa "FINANCE". Kung ano man ibig sabihin nun, sekretong malupit na lang. Basta hindi siya ala Hayden Kho/Katrina scandal. O dili naman kaya tsismisan na lang hanggang sa tumunog ang ring hudyat ng uwian. Isang araw na paganun-ganon lang.
Maswerte ba ako? Siguro sinuswerte lang. Sa labas kasi ng opisina, it's a different world out there. Patayan, "jingle" lang ang pahinga. Yung iba naman mga tambay sa kanto. Taun-taon, mi mga bagong nagsisipagtapos sa kolehiyo sa buong bansa. Malungkot isipin pero ilang administrasyon na ba ang lumipas pero hanggang ngayon, sadyang bigo ang gobyerno sa pagbigay ng trabaho. Kahit saang lugar, merong job fairs pero typical na problema ay yung mismatch ng skills ng isang aplikante sa inaaplayang trabaho. Maging sa mga peryodiko, radyo at TV, balita lagi ang mga local/international job offers at kung anu-anong livelihood training programs. Pero yun nga. Sa likod ng pagpapakahirap ng mga Pilipino, marami pa ring ang nagiging biktima ng illegal recruiters. Yung iba naman kahit ilang buwan pa lang sa ibang bansa ay bumabalik. Kung hindi man nadeport, nagahasa eh malamang isa ng malamig na bangkay. Kapal lang ng gobyerno na minsan naipagmamalaki pa nila ang remittances na naiuuwi ng mga kababayan nating OFWs. Sa halip na ang gobyerno ang magbigay ng trabaho sa mga Pilipino dito sa Pilipinas, ang gobyerno pa ang abala sa "pagbenta" para magsipagtrabaho ang mga ito abroad. Buti kung mi napupuntahang maganda ang mga perang ito. Sabi nga ng mama doon sa political ads ng isa ring aspirante sa pagka-Presidente, "Trabaho kami ng trabaho. Nakaw naman sila ng nakaw!"
Balik tayo sa corporate world, wise nga mga kumpanya eh. Sa nabasa ko, hindi sila magpapasahod sa empleyado kung hindi sila kikita ng doble o mahigit pa sa bawat taong pinapasahod nila. Bawat empleyado ay negosyo. Kaya kung hindi ka na "profitable" sa kanila, sorry na lang. Pero nagtataka naman ako sa 3 dambuhalang kumpanya ng langis dito sa Pinas. Lugi daw sila, pero bakit hanggang ngayon andyan pa rin sila. Ang alam ko pag ang negosyo nalulugi na, the only way out is magsara na lang di ba?
Hay naku! Humahaba na ang usapang ito. Ikaw? Ano bang trabaho mo?
0 comments:
Post a Comment